Sitotoksik lenfositlerin genetik modifikasyon yoluyla tümör antijenlerine hedeflenerek kanser immünoterapisi için kullanılması, günümüzde en yoğun olarak kimerik antijen reseptörü (CAR) teknolojisiyle uygulanmaktadır. Bu teknolojide, tümör antijenini hedefleyen antikor dizilerinden elde edilen bir tek zincirli değişken fragman, T veya doğal öldürücü (NK) hücrelerin aktivasyonunu tetiklemek için hücre içi sinyal dizileriyle birleştirilerek yeni bir reseptör tasarlanmaktadır. CAR tabanlı tedaviler, yalnızca hedefteki tümör hücrelerinin yüzeyinde yer alan antijenlerin hedeflenmesine izin verirken, tüm insan genlerinin yaklaşık dörtte üçünü oluşturan hücre içi antijenlerin bu teknoloji ile erişilemeyecek durumda olması önemli bir eksikliktir. Hücre yüzeyinde bulunmayan antijenlerin hedeflenmesi, yalnızca T-hücre reseptörü (TCR) kullanılarak mümkün olmaktadır. Bununla birlikte, genetik modifikasyon yoluyla T-hücrelerine ikinci bir TCR’nin transfer edilmesi, TCR α ve β zincirlerinden oluşan ligand bağlama bölgesinin heterodimerik yapısı nedeniyle sorunludur. Genetik modifikasyon yoluyla iletilen yeni TCR α ve β zincirlerinin, endojen olarak ifade edilen zincirlerle yanlış eşleşmesi sonucu karışık TCR dimerleri oluşabileceği gözlemlenmiş ve bu sorun TCR ile modifiye T-hücre tedavilerinin geliştirilmesini olumsuz etkilemiştir. Yakın dönemde, bu sorunun üstesinden gelmek amacıyla NK hücreleri, TCR gen terapisi için olası efektör hücre tipi olarak öne sürülmüştür. NK hücreleri, TCR zincirlerini endojen olarak ifade etmediğinden, yanlış eşleşme sorununun üstesinden gelmek için yanılmaz bir yaklaşım olarak görünmektedir. NK ve T-hücreleri arasındaki hücre içi sinyal yolaklarının ve sitotoksisite mekanizmalarının benzerliği sayesinde, TCR ile modifiye edilmiş NK (TCR-NK) hücrelerinde antijene özgül sitotoksisite indüklemenin mümkün olduğu gösterilmiştir. Bu derleme, TCR-NK hücreleriyle ilgili öncül çalışmaların genel bir özetini ileterek, alandaki açık soruları tanımlamayı ve bu yeni yaklaşımın, sitotoksik lenfositlere dayalı adoptif immünoterapi teknikleri yelpazesindeki yerini tanımlamayı amaçlamaktadır.

Antigen-specific retargeting of cytotoxic lymphocytes against tumorassociated antigens has thus far remained largely dependent on chimeric antigen receptors (CARs) that can be constructed by the fusion of an extracellular targeting domain (classically a single-chain variable fragment from an antibody) fused with intracellular signaling domains to trigger activation of T or natural killer (NK) cells. A major limitation of CAR-based therapies is that this technology only allows for the targeting of antigens that would be located on the surface of target cells while non-surface antigens, which affect approximately three-fourths of all human genes, remain out of reach. The targeting of non-surface antigens is only possible using inherent T cell receptor (TCR) mechanisms. However, introducing a second TCR into T cells via genetic modification is problematic due to the heterodimeric nature of the TCR ligand-binding domain, which is composed of TCR α and β chains. It has been observed that the delivery of a second TCR α/β pair may lead to the mispairing of new TCR chains with the endogenously expressed ones and create mixed TCR dimers, and this has negatively affected the advancement of TCR-based T cell therapies. Recently, NK cells have been put forward as possible effectors for TCR gene therapy. Since NK cells do not endogenously express TCR chains, this seems to be an infallible approach to circumventing the problem of mispairing. Moreover, the similarity of intracellular signaling pathways and mechanisms of cytotoxicity between NK and T cells ensures that the triggering of antigen-specific responses by the TCR/CD3 complex can be used to induce antigen-specific cytotoxicity by TCR-modified NK (TCR-NK) cells. This review provides an overview of the initial studies of TCR-NK cells, identifies open questions in the field, and defines the place of this approach within the spectrum of adoptive immunotherapy techniques that rely on cytotoxic lymphocytes.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmada stromal etkileşim molekülü 1 (STIM1) geninin akut myeloblastik lösemi (AML)-M5 hücre dizisinin (THP-1) sağkalımındaki rolü araştırıldı.
Gereç ve Yöntem: STIM1 etkisi, yarıcı substrat siRNA aracılı STIM1 bozulması yoluyla değerlendirildi. STIM1 bozulmasının AKT ve MAPK yolakları ve reaktif oksijen türevleri (ROS) üretimi ile ilişkili genlerin ekspresyonu üzerindeki etkisi RT-qPCR ile test edildi. Hücresel fonksiyonlar, ROS üretimi, hücre proliferasyonu ve koloni oluşumu dahil, STIM1 bozulmasını takiben değerlendirildi.
Bulgular: Sonuçlar STIM1 bozulmasının, NOX2 ve PKC aşağı düzenlemesi ile hücre içi ROS seviyesini düşürdüğünü ortaya koydu. Bu bulgular AKT, KRAS, MAPK aşağı düzenlemesi ile birlikteydi ve ayrıca CMYC, BCL2’de aşağı düzenlenmişti, BAX ise STIM1 bozulmasını takiben yukarı düzenlenmişti. Ek olarak STIM1 bozulması THP-1 hücre proliferasyonu ve koloni oluşumunu da azaltmıştı.
Sonuç: Bu çalışma, STIM1'in artmış ROS üretimi ve AKT/MAPK ile ilişkili yolların düzenlenmesi yoluyla AML hücre proliferasyonunu ve sağkalımını desteklemedeki rolünü göstermiştir. Bu bulgular, STIM1'in AML tedavisi için potansiyel bir terapötik hedef oluşturulmasına yardımcı olabilir.

Objective: This study aimed to investigate the role of the stromal interaction molecule 1 (STIM1) gene in the survival of the acute myeloblastic leukemia (AML)-M5 cell line (THP-1).
Materials and Methods: The STIM1 effect was assessed via dicersubstrate siRNA-mediated STIM1 knockdown. The effect of STIM1 knockdown on the expression of AKT and MAPK pathway-related genes and reactive oxygen species (ROS) generation-related genes was tested using real-time polymerase chain reaction. Cellular functions, including ROS generation, cell proliferation, and colony formation, were also evaluated following STIM1 knockdown.
Results: The findings revealed that STIM1 knockdown reduced intracellular ROS levels via downregulation of NOX2 and PKC. These findings were associated with the downregulation of AKT, KRAS, MAPK, and CMYC. BCL2 was also downregulated, while BAX was upregulated following STIM1 knockdown. Furthermore, STIM1 knockdown reduced THP-1 cell proliferation and colony formation.
Conclusion: This study has demonstrated the role of STIM1 in promoting AML cell proliferation and survival through enhanced ROS generation and regulation of AKT/MAPK-related pathways. These findings may help establish STIM1 as a potential therapeutic target for AML treatment.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Allojeneik hematopoetik kök hücre nakli (allo-KHN) sonrası minimal kalıntı hastalık (MKH) analizinde anormal immünofenotiplendirme sıklıkla sekonder rekürrensin ya da komplikasyonların kanıtıdır, neticede fazla tedaviye yol açar. Bu tarz fenotipik anormalliklerin çok renkli akım sitometri (ASM) kullanarak verici kökenli olabileceğini göstermek ve bunu doğrulamayı hedefledik.
Gereç ve Yöntem: Allo-KHN olmuş 3395 hastanın kemik iliği örneklerinde konvansiyonel iki tüp sekiz renkli ASM paneli ile MKH bakıldı. Anormal immünfenotiplenmenin sıklıkları da malignitesi olmayan üç grup hastada değerlendirildi.
Bulgular: Allo-KHN olan hastalarda yeni anormal polimorfizmlerin sıklığı %0,088 (3/3395) idi. Tam remisyondaki üç hastada mevcut anormal hücreler sırasıyla Fcγ reseptörü IIIB (FcγRIIIB) gen delesyonu (CD16 nötrofil), CD2CD159aCD159c doğal öldürücü (NK) hücreleri ve monoclonal B lenfositoz (MBL) idi. Ilaveten, bir vericide allo-KHN öncesinde anormal T-hücreleri (CD4CD8) tespit edilmişti. Benzer anormallikler üç hastanın vericilerinin periferik kanlarında ASM ile bulunmuştur. Malignitesi olmayan bireylerde FcγRIIIB delesyonu insidansı %0,2 (11/5256), CD2 si olmayan NK hücreleri ve tek CD159c pozitif olanlar %0,05 (1/2000), monoclonal CD4/CD8 çift pozitif T-hücreleri %0,05 (1/2000), MBL %1,3 (14/1100) bulundu. NK hücreli lenfomada CD2 negatif NK hücreleri sıklığı %1,3 (1/79) ve CD8 dim olanlar %14 (11/79) idi. Sıradaki anormallikler çift tüp sekiz renkli ASM paneli ile tanımlanmıştır: cκ/cλ/CD19/CD5/CD20/CD38/CD45/ CD56 (CD10 ve CD34 dokuzuncu ve onuncu renk olarak eklenmiştir) ve CD16+CD56/CD5/CD3/CD7/CD4/CD8/CD2/CD45(CD117 dokuzuncu renk olarak eklenmiştir).
Sonuç: Allo-KHN alıcılarında MKH ile tespit edilen anormallikler vericilerinden kaynaklanabilir. Verici örneklerinin çift tüp sekiz-on renkli ASM paneli ile taranması yanlış tanıları en aza indirmek için ümit veren bir yöntemdir.

Objective: In minimal residual disease (MRD) analysis after allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT), abnormal immunophenotyping is commonly considered as evidence of a secondary recurrence or complications, leading to overtreatment. We aimed to confirm whether such phenotypic abnormality might originate from donors using multicolor flow cytometry (MFC).
Materials and Methods: The MRD of bone marrow specimens of 3395 patients who had received allo-HSCT were analyzed using the conventional two-tube, eight-color MFC panel. The frequencies of abnormal immunophenotypes were also evaluated in three groups of patients without malignancies.
Results: The frequency of new abnormal polymorphisms was 0.088% (3/3395) among patients who received allo-HSCT. The abnormal cells seen in three patients in complete remission were Fcγ receptor IIIB (FcγRIIIB) gene deletion (CD16- neutrophils), CD2-CD159a-CD159c+ natural killer (NK) cells, and monoclonal B lymphocytosis (MBL), respectively. In addition, abnormal T-cells (CD4+CD8+) were detected in one donor before allo-HSCT. Identical abnormalities were found in the peripheral blood of the corresponding donors of the three patients via MFC. Among the individuals without malignancies, the incidence of FcγRIIIB deletion was 0.2% (11/5256), that of NK cells with the absence of CD2 and single-positive CD159c was 0.05% (1/2000), that of monoclonal CD4/CD8 double-positive T-cells was 0.05% (1/2000), and that of MBL was 1.3% (14/1100). The frequency of NK cells with the absence of CD2 was 1.3% (1/79) and with CD8dim was 14% (11/79) in NK cell lymphoma. The following abnormalities could be identified by the two-tube, eight-color MFC panel: cκ/cλ/CD19/CD5/CD20/ CD38/CD45/CD56 (adding CD10 and CD34 as the ninth and tenth colors) and CD16+CD56/CD5/CD3/CD7/CD4/CD8/CD2/CD45 (adding CD117 as the ninth color).
Conclusion: Abnormalities in recipients of allo-HSCT detected by MRD analysis may originate from their donors. Screening of donor specimens with a suitable two-tube, eight- to ten-color MFC panel may be a promising method for minimizing misdiagnoses.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Myeloproliferatif neoplazmalar (MPN), klonal myeloproliferasyon gösteren hematopoietik kök hücre (HKH) kaynaklı hastalıklardır. Philadelphia kromozom negatif (Ph–) MPN hastalarında kazanılmış JAK2V617F mutasyonuna bağlı daimi JAK/STAT yolağı aktivasyonu sıklıkla saptanır. Proto-onkogen, c-MYC, malign büyüme ve hücresel transformasyon ile ilişkilidir ve daha önce JAK2V617F’nin, c-MYC’nin daimi anlatımını indüklediği gösterilmiştir. Bu çalışmada, JAK2V617F taşıyan Ph- MPN’lerde c-MYC anlatım profili incelenmiş ve dolaşımdaki hematopoietik kök/progenitör hücre (HKPH) alt gruplarında aktivasyonun hiyerarşik seviyesi araştırılmıştır.
Gereç ve Yöntem: Mononükleer hücreler (MNH) mRNA-altın nanoparçacık teknolojisi ile in-situ yabanil-tip (yt) JAK2 veya JAK2V617F florokromu ile etiketlendi ve izole edildi. JAK2yt veya JAK2V617F transkriptlerinin izole edilmiş popülasyonları, ilgili c-MYC ifadeleri açısından değerlendirildi. On dört MPN örneğinin MNH’leri, CD34 ve CD133 anlatımları kullanılarak dolaşımdaki herbir HKPH alt grubu için izole edildi, JAK2V617F durumu değerlendirildi ve karşılık gelen kordon kanı (KK) altgrubu ile c-MYC anlatımı karşılaştırıldı.
Bulgular: mRNA etiketli altın nanopartikül ile işaretlenmiş MNH’ler, JAK2yt’ye kıyasla bialelik-JAK2V617F bölmesinde en yüksek c-MYC nispi kat değişim ifadesi oranına sahip olduğu belirlendi. MPN MNH’lerindeki göreceli c-MYC anlatımı, KK’ye kıyasla anlamlı bir artış gösterdi (p=0,01). Dolaşan HKPH, CD133+/–CD34–, MPN’de KK’ye kıyasla istatistiksel anlamlı göreceli artmış c-MYC anlatımı gösterdi.
Sonuç: Bu çalışma, Ph- MPN’lerde, dolaşan CD133+/–CD34– ile ilgili ilk çalışmadır. HKH/endotel progenitör hücreler (HKH/EPH) ve EPH’de yüksek c-MYC anlatım seviyesini ortaya koymaktadır. Ayrıca, mutasyon taşımayan, monoalelik veya bialelik-JAK2V617F transkriptleri olan MNH’lerde c-MYC ifadesinde görülen artış önemlidir. MPN’de dolaşımdaki HKH/EPH ve EPH’de c-MYC ifadesine göre JAK2V617F varlığı, JAK2V617F’nin oluşması ve hastalığın yayılması için bazı bilgiler sağlayabilir. Bu tür popülasyonlarda artan c-MYC ifadesinin anlaşılabilmesi için ileri çalışmalar gereklidir.

Objective: Myeloproliferative neoplasms (MPNs) are hematopoietic stem cell (HSC)-originated diseases with clonal myeloproliferation. The constitutive activation of the JAK/STAT pathway is frequently detected in patients with Philadelphia chromosome-negative (Ph–) MPNs with an acquired JAK2V617F mutation. The c-MYC proto-oncogene is associated with malignant growth and cellular transformation, and JAK2V617F was previously shown to induce constitutive expression of c-MYC. This study examines the expressional profile of c-MYC in Ph– MPNs with JAK2V617F and highlights its hierarchical level of activation in circulating hematopoietic stem/progenitor cell (HSPC) subgroups.
Materials and Methods: Mononuclear cells (MNCs) of Ph– MPNs were fluorochrome-labeled in situ with wild-type (wt) JAK2 or JAK2V617F mRNA gold nanoparticle technology and sorted simultaneously. Isolated populations of JAK2wt or JAK2V617F were evaluated for their c-MYC expressions. The MNCs of 14 Ph– MPNs were further isolated for the study of HSPC subgroups regarding their CD34 and CD133 expressions, evaluated for the presence of JAK2V617F, and compared to cord blood (CB) counterparts for the expression of c-MYC.
Results: The mRNA-labeled gold nanoparticle-treated MNCs were determined to have the highest ratio of c-MYC relative fold-change expression in the biallelic JAK2V617F compartment compared to JAK2wt. The relative c-MYC expression in MNCs of MPNs was significantly increased compared to CB (p=0.01). The circulating HSPCs of CD133+/–CD34− MPNs had statistically significantly elevated c-MYC expression compared to CB.
Conclusion: This is the first study of circulating CD133+/–CD34− cells in Ph– MPNs and it has revealed elevated c-MYC expression levels in HSCs/endothelial progenitor cells (HSCs/EPCs) and EPCs. Furthermore, the steady increase in the expression of c-MYC within MNCs carrying no mutations and monoallelic or biallelic JAK2V617F transcripts was notable. The presence of JAK2V617F with respect to c-MYC expression in the circulating HSCs/EPCs and EPCs of MPNs might provide some evidence for the initiation of JAK2V617F and propagation of disease. Further studies are needed to clarify the implications of increased c-MYC expression in such populations.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Aspirin etkinliğini değerlendirmek için, trombosit agregasyon testleri ile tromboksan A2 metabolitlerinin analizi [serum tromboksan B2 (TXB2) ve idrar 11-dehidro TXB2] kullanılmaktadır. Myeloproliferatif neoplazilerdeki (MPN) artmış trombosit döngüsü, immatür trombosit fraksiyonunun (İTF) artışına sebep olmakta, bunun da aspirin etkinliğini azalttığı düşünülmektedir. Bu durumu aşmak için, aspirinin bölünmüş dozlarda verilmesi önerilmektedir. Çalışmamızda, günde tek doz 100 mg aspirin tedavisi alan hastalardaki aspirin etkinliğini değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Otuz sekiz MPN tanılı hasta ile 30 kontrol hastası (hematolojik olmayan durumlar sebebiyle günde tek doz 100 mg aspirin kullanan, MPN tanısı olmayan hastalar) çalışmaya alındı. İTF, serum TXB2 ve idrar 11-dehidro TXB2 düzeylerine bakıldı. Işık transmisyon agregometride (ITA) agregasyon testleri yapıldı.
Bulgular: Hasta grubunun TXB2 ve İTF mutlak değer ölçümleri, kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde yüksek görüldü (sırasıyla p=0,008 ve p=0,003). Hidroksiüre alan hastaların İTF değerleri hidroksiüre almayan hastalardan daha düşük (p=0,001), ancak kontrol grubu ile benzerdi (p=0,72). TXB2 seviyeleri hidroksiüre alan ve almayan hastalarda değişiklik göstermedi, ancak MPN grubunda kontrol grubuna göre daha yüksek saptandı (sırasıyla 23,63 ng/mL ve 19,78 ng/mL, p=0,04). Tromboz öyküsü olan esansiyel trombositemi hastalarında TXB2 seviyeleri daha yüksek görüldü (p=0,031). Gruplar arasında ITA ile bakılan trombosit agregasyon testlerinde anlamlı bir farklılık izlenmedi (p=0,513).
Sonuç: MPN hasta grubundaki daha yüksek İTF ve TXB2 seviyeleri, aspirin tarafından inhibe edilememiş trombositler olduğunu gösterdi. Sitoredüktif tedavi altındaki hastaların İTF değerlerinin daha düşük olduğu, ancak TXB2 seviyelerinde beklenen düşüşün olmadığı görüldü. Bu bulgular aspirin yanıtsızlığının, artmış trombosit döngüsünden ziyade intrinsik ek faktörlere bağlı olabileceği kanaatini oluşturmaktadır.

Objective: Platelet aggregation tests and the analysis of thromboxane A2 metabolites [serum thromboxane B2 (TXB2) and urine 11-dehydro TXB2] are used to evaluate the efficacy of aspirin. In myeloproliferative neoplasms (MPNs), the immature platelet fraction (IPF) rises due to enhanced platelet turnover, and this has been thought to reduce the efficacy of aspirin. This phenomenon is overcome by the recommendation of aspirin intake in divided doses. We aimed to evaluate aspirin efficacy in patients who were receiving aspirin treatment of 100 mg/day.
Materials and Methods: Thirty-eight MPN patients and 30 control patients (non-MPN patients who received a single daily dose of aspirin at 100 mg for nonhematological conditions) were enrolled. IPF, serum TXB2, and urine 11-dehydro TXB2 levels were measured and aggregation tests with arachidonic acid and adenosine diphosphate were performed by light transmission aggregometry (LTA).
Results: Mean IPF and TXB2 levels were higher in the MPN group (p=0.008 and p=0.003, respectively). IPF levels were lower in patients on cytoreductive therapy in the MPN group (p=0.001), but these values were similar between patients on hydroxyurea and the non-MPN group (p=0.72). TXB2 levels did not differ according to hydroxyurea treatment status but were higher in the MPN group compared to non- MPN patients (23.63 ng/mL and 19.78 ng/mL, respectively; p=0.04). TXB2 values were higher in patients with essential thrombocythemia and a history of thrombotic events (p=0.031). No difference was observed in LTA between the MPN and non-MPN patient groups (p=0.513).
Conclusion: Higher levels of IPF and TXB2 in the MPN patient group indicated platelets that could not be inhibited by aspirin. It was observed that patients under cytoreductive therapy had lower IPF values, but the expected decrease in TXB2 levels was not observed. These findings suggest that a lack of response to aspirin may be due to additional intrinsic factors rather than increased platelet turnover.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Trombositten zengin plazma (TZP) pek çok koagülasyon bozukluğunda kullanılır. TZP’nin etkinliği, üretimi ve saklanması sırasındaki teknik işlemlere bağlıdır; çünkü serbest radikaller trombositin aktivasyonunu ve yaşlanmasını tetikler. Bu çalışma, TZP’den elde edilen trombositlerin, depolama sırasındaki aktivasyonunda yer alan oksidatif mekanizmaların aydınlatılmasına odaklanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Sağlıklı donörlerden 110 TZP örneği hazırlandı ve karıştırıcı eşliğinde 20-24 ˚C’de tutuldu. Trombosit homojenatından ve plazmadan, depolamanın 1. gününden 20. gününe kadar farklı zamanlarda protein ekstraksiyonu yapıldı. Katalaz, superoxit dismutaz ve seruloplazmin gibi antioksidan belirteçlerin aktiviteleri yanı sıra metaloproteaz 2, ve 3, plazmin ve ürokinaz plasminojen aktivatör gibi fibrinolitik proteinlerin aktiviteleri, zimografi testiyle analiz edildi; ayrıca oksidize olmuş proteinler belirlendi.
Bulgular: TZP homojenatının depolama süresinin 5. gününde, antioksidan enzimler ve fibrinolitik moleküllerde belirgin bir aktivite gözlendi; bu durum zamanla daha da arttı ve oksidize protein düzeyleri ile eş zamanlı bir ilişki gösterdi. Plazmada ise katalaz haricinde tersine bir enzimatik aktivite paterni gözlendi; katalaz değişmeden kaldı.
Sonuç: TZP'deki trombositlerin depolama koşulları, 5 güne kadar in vitro trombosit aktivasyonunu, oksidatif hasar ve proteoliz yoluyla tetikler; bu bulgu bu kan ürününün canlılığının ve fonksiyonlarının korunması için kurallara uygun davranılması gerekliliğini desteklemektedir.

Objective: Platelet-rich plasma (PRP) is used in multiple coagulation disorders. Its therapeutic effectiveness relies on technical procedures related to PRP procurement and preservation because free radicals induce platelet activation and aging. This work aims to elucidate the oxidative mechanisms involved in activation of platelets obtained from PRP during storage.
Materials and Methods: One hundred ten PRP batches were obtained from healthy donors and kept under stirring at a temperature of 20-24 °C. Protein extraction was performed from platelet homogenates and plasma at different times of storage from day 1 to 20. The activities of antioxidant markers such as catalase (CAT), superoxide dismutase, and ceruloplasmin, as well as fibrinolytic protein activity metalloproteases 2 and 3, plasmin, and urokinase plasminogen activator, were analyzed by zymography assays. Oxidized proteins were also determined.
Results: Significant activity of antioxidant enzymes and fibrinolytic molecules was observed on day 5 of storage in PRP homogenates, which increased over time and was concomitantly correlated with oxidized protein levels. Reverse enzymatic activity patterns were observed in plasma, except for CAT, which remained unchanged.
Conclusion: Storage conditions of platelets from PRP for up to 5 days induced in vitro platelet activation by oxidative damage and proteolysis. This finding confirms the need for proper management of these blood products to preserve their viability and functionality.

Abstract | Full Text PDF

Eritrosit süspansiyonu (ES) transfüzyonlarının korkulan yan etkilerinden birisi akut hemolitik transfüzyon reaksiyonlarıdır (AHTR). Çalışma, izole enzim-fazı çapraz karşılaştırma testi uyumsuz olan ES transfüzyonlarını klinik olarak gözlemleyerek, bu transfüzyonların klinik sonuçlarını araştırmaktadır. Birincil sonlanım noktası, AHTR’lerin saptanmasıdır. Çalışma döneminde araştırmanın kriterlerine uygun 94 transfüzyon yapıldı ve tümü çalışmaya dahil edildi. Bu transfüzyonların 73’ünde yeterli laboratuar incelemesi vardı ve AHTR gelişmediği gösterildi. Bu 73 transfüzyonda ortanca hemoglobin konsantrasyonu artışı 1,1 g/dL oldu. Üç transfüzyon erken sonlandırıldı, fakat ileri incelemelerde AHTR dışlandı. Diğer 21 transfüzyonda yeterli laboratuar incelemesi yapılamasa da bu transfüzyonların sorunsuz tamamlandığı ve klinik takiplerde transfüzyon reaksiyonu düşündürecek klinik bulgu gelişmediği belgelendi. Çalışmanın verileri, enzimli ortamda çapraz karşılaştırmanın transfüzyon öncesi taramada gerekli olmayabileceğinin klinik doğrulaması niteliğindedir ve bu kan ürünlerinin kısa dönemde etkin olduğunu göstermektedir. Özellikle transfüzyona bağımlı hastaların tedavisindeki önemi nedeniyle, izole enzimli ortam uyumsuzluğu olan ES transfüzyonlarının uzun dönem etkinliğinin ileriye dönük kontrollü çalışmalarla araştırılmasını teşvik edici sonuçlar elde edilmiştir.

Acute hemolytic transfusion reactions (AHTRs) are feared complications of packed red blood cell (PRBC) transfusions. This study aimed to investigate the clinical consequences of isolated enzyme-phase crossmatch-incompatible PRBC transfusions by clinically observing all events during the study period at a single institution with the primary goal of detecting AHTRs. Ninety-four transfusions of interest were administered during the study period. Laboratory investigations were adequate in 73 episodes, where no AHTR developed and a mean hemoglobin concentration rise of 1.1 g/dL was documented. Three transfusions were terminated prematurely; however, further investigations ruled out AHTR. The remaining 21 transfusions were also completed uneventfully without noteworthy clinical deterioration. This study’s results provide clinical validation to omit pretransfusion screening with enzyme-phase crossmatch and document the safety and short-term efficacy of isolated enzyme-phase incompatible transfusions. The findings may encourage future clinical research to better understand the long-term efficacy of such transfusions, which may be valuable for transfusion-dependent patients.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF