Amaç: Akut solunum sıkıntısı sendromuna (ARDS) neden olan koronavirüs hastalığı 2019 (COVID-19) tedavisinde birçok yöntem kullanılmakta olup, literatürde mezenkimal kök hücre (MSC) tedavisinin sonuçları ile ilgili çelişkili yayınlar bulunmaktadır. Çalışmamızın amacı standart tedavilerle birlikte uygulanan MSC tedavisinin sağkalım üzerine etkisini değerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif olgu kontrol çalışması, Mart 2020 ile Mart 2021 arasında COVID-19’a bağlı ARDS gelişmesi sonrası yoğun bakımda tedavi edilen hastalara uygulanan MSC tedavisinin sağkalım etkisini değerlendirmektedir. Çalışmada, standart medikal tedavi (SMT) alan hastalar ile SMT ile birlikte MSC tedavisi alan hastalar arasında yaş, cinsiyet, komorbid hastalık durumu, APACHE II skoru, genel ve komorbiditeye dayalı sağkalım oranları karşılaştırıldı.
Bulgular: Sadece SMT kullanan grupta 62 hasta, SMT ve MSC kullanan grupta 81 hasta vardı. Gruplar arasında yaş, cinsiyet, eşlik eden hastalık varlığı, Apache II skorları açısından fark gözlenmedi. Ayrıca grupların hayatta kalma durumları için Kaplan-Maier analizine göre herhangi bir farklılık yoktu. Hastalar arasında MSC tedavisine bağlı ciddi bir yan etki görülmedi.
Sonuç: Çalışmamız literatürdeki en geniş olgu serisine sahip olup, literatürdeki birçok çalışmadan farklı olarak MSC tedavisinin hem genel sağkalıma hem de komorbid hastalık temelli sağkalıma anlamlı bir etkisi olmadığı görülmüştür.

Objective: Many methods are used in the treatment of coronavirus disease 2019 (COVID-19), which causes acute respiratory distress syndrome (ARDS), and there are conflicting reports in the literature regarding the results of mesenchymal stem cell (MSC) therapy, which is one of those methods. The aim of our study is to evaluate the effect of MSC treatment applied together with standard treatments on survival.
Materials and Methods: This retrospective case-control study evaluates the survival effect of MSC treatment administered to patients treated in intensive care after the development of ARDS due to COVID-19 between March 2020 and March 2021. The age, gender, comorbid disease status, APACHE II score, and overall and comorbidity-based survival rates were compared between patients who received standard medical treatment (SMT) and patients who received MSC treatment together with SMT.
Results: There were 62 patients in the group receiving only SMT and 81 patients in the group receiving SMT and MSC. No difference was observed between the groups in terms of age, gender, presence of comorbid diseases, or APACHE II scores. There were also no differences according to Kaplan-Maier analysis for the survival statuses of the groups. There was no serious adverse effect due to MSC treatment among these patients.
Conclusion: Our study presents the largest case series in the literature, and it was observed that MSC treatment may not significantly affect overall survival or comorbid disease-based survival, in contrast to many other studies in the literature.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bazı yayınlara göre tanıda yüksek mutlak monosit sayısı (AMC) akut myeloid lösemi (AML) olgularında bağımsız kötü prognoz belirtecidir, ama bazı yayınlar bu sonucu desteklememektedir. Monositik myeloid süpresör hücreler (Mo-MDSCs) olgunlaşmamış monositlerdir. Bu çalışmadaki amacımız AML’de prognozu belirlemek adına monositlerin ve Mo-MDSC’lerin değerini tespit etmektir.
Gereç ve Yöntem: Yüz yedi yeni tanı AML hastasından ve 47 sağlıklı kontrolden (HC) periferik kan örneği alındı. AMC, monosit sayısı (CD14+CD45++), ve Mo-MDSC sayısını (CD14+HLADRlow/- CD45++) indüksiyon tedavisine yanıtta, tedavi yanıtının idamesi üzerine etkisinde ve uzun dönem sağkalım için değerlendirdik.
Bulgular: HC ile karşılaştırıldığında, AMC sayısı, monosit sayısı ve Mo-MDSC sayısı AML hastalarında anlamlı düzeyde daha yüksek saptanmıştır. Fakat, sadece Mo-MDSC sayısı daha düşük tam remisyon oranları, daha yüksek relaps/refrakterlik oranları ve uzun dönem olumsuz sağkalım süresi ile ilişkili bulundu.
Sonuç: Monositler yerine Mo-MDSC’ler AML’de kötü prognoz için belirteçtirler.

Objective: Some reports suggest that high absolute monocyte count (AMC) at diagnosis is an independent predictor of poor prognosis in acute myeloid leukemia (AML), but others disagree. Monocytic myeloid-derived suppressor cells (Mo-MDSCs) are immature monocytes. This study aimed to compare the value of monocytes and Mo-MDSCs in predicting the prognosis of AML.
Materials and Methods: Peripheral blood samples from 107 newly diagnosed patients with AML and 47 healthy controls (HCs) were collected. We validated the clinical significance of AMC, monocyte count (CD14+CD45++), and Mo-MDSC count (CD14+HLA-DRlow/-CD45++) for initial induction therapy response, maintenance of treatment effects, and long-term survival.
Results: Compared with HCs, the levels of AMC, monocyte count, and Mo-MDSC count were all significantly higher among patients with AML. However, only elevated Mo-MDSC count was significantly associated with lower complete remission rate, higher relapse/ refractory rate, and poorer long-term survival.
Conclusion: Mo-MDSCs but not monocytes predict the poor prognosis of AML.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Kronik myeloid lösemi (KML), t(9;22) ile karakterize olan, Ph(+) ve (-) klonlarda sitogenetik aberasyonların gelişebildiği bir lösemi tipi olarak bilinmektedir. Bu aberasyonlar klonal evolüsyon ve tedaviye bağlı gelişmekte olup, prognostik etkileri olduğu bilinmektedir. Literatürde; tedavi yanıtı, toplam sağkalım (OS), hastalık evresi, tam sitogenetik yanıt (TSY) ve majör moleküler yanıt (MMY) gibi prognostik parametreler üzerine olan etkileri açısından bu anomaliler majör ve minör yolak anomalileri olarak gruplandırılmaktadır. Majör yolak anomalilerinin minör yolak anomalilerine göre prognozu olumsuz yönde etkilediği belirtilmektedir. Biz de, Ph(+) ve (-) klonda saptanan sitogenetik anomalilerin sıklığını ve prognostik etkisini araştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, 2005-2020 yılları arasında KML tanısı almış 450 hastanın retrospektif olarak sitogenetik sonuçlarını inceledik.
Bulgular: Bu hastaların 41/450’ inde Ph(+) ve/veya (-) klonda sitogenetik aberasyonlar saptadık. En sık gözlenen anomaliler trizomi 8 (+8), ek Ph kromozomu (+Ph) ve Y kromozom kaybı idi. Ayrıca KML hastalarında nadir görülen dup (22), +11, +6 ve Y kromozom artışı; ve daha önce literatürde saptanmayan inv(1) anomalisini tespit ettik. Saptanan bu aberasyonların MMY ve TSY olumsuz etkilediğini ve tedavide de genellikle 2. nesil tirozin kinaz aktivite inhibitörlerin tercih edildiğini gözledik. Elde ettiğimiz sonuçlar, literatür verileri ile uyumluluk göstermektedir.
Sonuç: Sonuç olarak, Ph(+) ve (-) klonda saptanan sitogenetik aberasyonların hastaların tedavisi ve yakın takibi için “uyarı” niteliği taşıdığını savunmaktayız. Ayrıca bu kromozomal anomalilerin saptanması açısından sitogenetik yöntemlerin öneminin yadsınamaz olduğunu düşünmekteyiz.

Objective: Objective: Chronic myeloid leukemia (CML) is a clonal hematologic disorder characterized by t(9;22) translocation, in which cytogenetic aberrations can occur in Ph(+) and (-) clones. These aberrations develop due to clonal evolution as well as treatment and they have prognostic significance. They are grouped as major and minor route anomalies in terms of their effects on prognostic parameters, such as treatment response, overall survival (OS), disease stage, complete cytogenetic response (CCyR), and major molecular response (MMR). It is stated that major route anomalies have unfavorable prognostic effects compared to minor route anomalies. We aimed to investigate the frequency and prognostic effects of cytogenetic anomalies detected in Ph(+) and (-) clones.
Materials and Methods: In this study, we retrospectively analyzed the cytogenetic results of 450 patients diagnosed with CML between 2005 and 2020.
Results: We detected cytogenetic aberrations in Ph-positive and negative clones in 41 of 450 patients. The most common anomalies were trisomy 8 (+8), additional Ph chromosome (+Ph), and loss of chromosome Y. Rarely, aneuploidy of the Y chromosome, dup (22), +11, and +6 were seen in CML patients. We observed that these identified aberrations negatively affected MMR and CCyR, and generally resulted in changing imatinib treatment for second-generation tyrosine kinase activity inhibitors. Our results are compatible with the literature.
Conclusion: We suggest that cytogenetic aberrations detected in Ph(+) and (-) clones should be a warning sign in terms of treatment and require close observation. The use of cytogenetic methods for the identification of these anomalies is also important.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Multipl myelom (MM) ve MM’nin prekürsörü olan önemi belirsiz monoklonal gamopati (MGUS), plazma hücreli neoplazilerdir. Güncel çalışmalarda bu hastalıkların etiyopatogenezini aydınlatmak, spesifik tedavi ajanları ve prognostik belirteçler geliştirmek için multidisipliner çalışmalar yürütülmektedir. Çalışmamızda MM ve MGUS’lerde CD138, Pan-Ras, CCL-3, DKK-1 ve MUM1 immünoekspresyonun hastalık evreleriyle olan ilişkisini araştırmayı hedefledik.
Gereç ve Yöntem: 2011-2018 yılları arasında tanı alan 94 MM ve 20 MGUS olgusuna ait kemik iliği biyopsilerine, CD138, Pan-Ras, CCL-3, DKK-1, MUM-1 immünohistokimyasal (İHK) boyaması yapıldı. İHK sonuçları semi kantitatif olarak değerlendirildi ve MM ve MGUS olgularının hastalık evreleriyle olan ilişkileri değerlendirildi.
Bulgular: Pan-Ras, DKK-1 ve MUM-1 immünoekspresyonu, MM’li olgularda MGUS’li olgulara göre anlamlı olarak daha yüksek saptandı (p=0,005, 0,001, ve 0,001, sırasıyla). MGUS olgularında ortalama CCL-3 immünoekspresyonu %23,15 iken, MM olgularında %18,68 idi (p=0,413). MGUS olgularında Mayo Klinik risk sınıflandırması (MCRS) modeline göre, yüksek riskli MGUS olgularında diğer risk gruplarına kıyasla CCL-3 ekspresyonu önemli ölçüde artmış olarak saptandı. CD138 ekspresyonu, ISS ve R-ISS sınıflama sistemlerine göre, evre 2 ve evre 3 hastalarda evre 1 hastalara göre artmış olarak tespit edildi.
Sonuç: MM ve MGUS olgularında Pan-Ras, MUM-1, DKK-1 ve CCL-3 ekspresyonlarındaki farklılıklar, bu belirteçlerin MGUS-MM progresyonunda önemli roller üstlendiğini göstermektedir. Kemik iliği biyopsilerinde, kolay ve pratik bir şekilde, CCL-3 immün belirteci MGUS progresyonunda prediktif; CD138 ise MM olgularında ileri evre tayininde kullanılabilir.

Objective: Multiple myeloma (MM) and monoclonal gammopathy of undetermined significance (MGUS), the precursor of MM, are plasma cell neoplasms. The evolution of the treatment of MM in recent years has dramatically improved the outcome for these patients. Currently, multidisciplinary studies are being conducted to elucidate the etiopathogenesis of the disease and develop specific treatment agents and prognostic markers. The present study investigates the relationships between immunoexpression of CD138, Pan-Ras, CCL-3, DKK-1, and MUM-1 and disease progression in cases of MM and MGUS.
Materials and Methods: Immunohistochemical staining for CD138, Pan-Ras, CCL-3, DKK-1, and MUM-1 were performed on bone marrow biopsy samples from 94 MM and 20 MGUS patients diagnosed between 2011 and 2018. Immunohistochemical results were examined semiquantitatively, and the associations between the immunohistochemical, clinical, and biochemical markers utilized for MM and MGUS patient staging were analyzed.
Results: Pan-Ras, DKK-1, and MUM-1 staining results were significantly higher in MM compared to MGUS (p=0.005, 0.001, and 0.001, respectively). The mean CCL-3 expression in patients with MGUS was 23.15%, while it was 18.68% in cases of MM (p=0.413). CCL-3 expression was significantly higher in high-risk MGUS cases compared to other risk groups according to the Mayo Clinic Risk Stratification for MGUS. According to the International Staging System and the Revised International Staging System, CD138 expression was higher among stage II and stage III patients than stage I patients.
Conclusion: Differences in Pan-Ras, MUM-1, DKK-1, and CCL-3 expressions between MM and MGUS suggest that these molecules may play a role in the progression of MGUS to MM. CCL-3, an immunohistochemical marker, may be predictive of MGUS progression, while CD138 is associated with more advanced stages of MM.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Rituksimab biyobenzeri olan Redditux® (RED), ülkemizde Mart 2018’de orijinal Mabthera® (MAB) molekülünün tüm endikasyonlarında kullanılmak üzere onaylandı. Çalışmamızda, yeni tanı DBBHL hastalarında RED’in etkinliğini ve güvenirliğini değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Elli bir hasta RED ile birlikte CHOP tedavisi aldı. Ortanca takip süresi 31 aydı. Tarihsel kontrol grubunda, MAB-CHOP ile tedavi edilmiş 219 hasta mevcuttu ve ortanca takip süresi 38 aydı. RED ve MAB-CHOP ile tedavi edilmiş grupların tedavi sonuçlarını karşılaştırdık.
Bulgular: RED grubunda genel yanıt oranı (GYO) %86 iken, 37 hastada tam yanıt (TY) (%72,5) ve 7 hastada kısmi yanıt (KY) (%13,5) elde edildi. Tarihi MAB grubunda ise GYO %84 iken TY ve KY oranları sırasıyla %82 ve %2 idi. Yirmi dört aylık progresyonsuz sağkalım (PSK), RED ve MAB grupları için sırasıyla %73,76 (%95 güven aralığı [GA] 0,59-0,84) ve %85,2 (%95 GA: 0,79-0,90) olarak saptandı (p=0,0106). 24-aylık genel sağkalım (GSK) oranları ise RED ve MAB grupları için sırasıyla %78,4 (%95 GA: 0,64-0,87) ve %81,4 (%95 GA: 0,75-0,86) idi (p=0,7461). Yüksek R-IPI skoru olan hastalarda 24-aylık PSK, RED ve MAB kohortları için sırasıyla %45,5 (%95 GA: 0,17-0,71) ve %63 (%95 GA: 0,37-0,80) bulundu (p=0,0711). RED grubunda MSS nüksü riski MAB grubuna göre anlamlı derecede artmış bulundu (%10’a karşı %1,83; p=0,004). RED kohortunda, tanı sırasında kemik tutulumu olması, MSS nüksü için risk faktörü olarak tespit edildi (p=0,028). Takipte 13 hasta vefat etti. İlacın sonlanmasına neden olacak ciddi yan etki gözlenmedi.
Sonuç: RED, orijinal MAB molekülüne benzer GYO gösterdi. Ancak RED grubunda, MAB grubuna göre PSK oranları daha kötüydü. Ayrıca RED kohortumuzda MSS nüksü önemli bir sorundu. RED’in MAB’a eşdeğer etkinliğini ve güvenirliğini doğrulamak için yüksek katılımlı prospektif kontrollü çalışmalar, uzun takipli gerçek yaşam verilerine ihtiyaç vardır.

Objective: Redditux® (RED), as a biosimilar rituximab, was approved in Turkey for all indications of the original Mabthera® (MAB) in March 2018. The aim of our study was to evaluate the efficacy and safety of RED in de novo diffuse large B-cell lymphoma.
Materials and Methods: Fifty-one patients received RED combined with the CHOP regimen. The median follow-up was 31 months. The historical control group included 219 patients treated with the MAB-CHOP regimen and the median follow-up time was 38 months. We compared the response rates and survival outcomes of these RED-CHOP and MAB-CHOP cohorts.
Results: In the RED cohort, the overall response rate (ORR) at the end of the treatment protocol was 86%, with 37 (72.5%) cases of complete response (CR) and 7 (13.5%) cases of partial response (PR). In the historical MAB cohort, the ORR was 84%, with CR and PR rates of 82% and 2%, respectively. The 24-month progression-free survival (PFS) rates were 73.76% (95% confidence interval [CI]: 0.59-0.84) and 85.2% (95% CI: 0.79-0.90) for the RED and MAB cohorts, respectively (p=0.0106). The 24-month overall survival rates were 78.4% (95% CI: 0.64-0.87) and 81.4% (95% CI: 0.75-0.86) for the RED and MAB cohorts, respectively (p=0.7461). For patients with high revised International Prognostic Index scores, 24-month PFS was 45.5% (95% CI: 0.17-0.71) and 63% (95% CI: 0.37-0.80) for the RED and MAB cohorts, respectively (p=0.0711). In the RED cohort, central nervous system (CNS) relapse was significantly increased compared to the MAB cohort (10% vs. 1.83%, p=0.004). Among the RED cohort, bone involvement at the time of diagnosis was a risk factor for CNS relapse (p=0.028). Thirteen patients died in follow-up. There were no serious adverse events causing the cessation of the drugs.
Conclusion: RED has an ORR similar to that of MAB. However, PFS rates were worse in the RED cohort. Additionally, CNS relapse ratio was a major concern for our RED cohort. Large prospective controlled studies and real-life data with longer follow-up are needed to document the non-inferiority of RED compared to MAB.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF